Zoals bekend is biologisch ouderschap niet altijd gelijk aan juridisch ouderschap. Denk bijvoorbeeld aan adoptie of erkenning van het kind door een ander dan de (biologische) vader. Erkenning is een manier om wettelijk ouder te worden. Dan kan het kind onder meer de achternaam van de erkenner krijgen.
Maar het gaat nog veel verder, omdat er juridisch gezien een familiaire band ontstaat. In beginsel heeft de erkenner (onderhouds)verplichtingen jegens het kind en deelt het erkende kind mee in de nalatenschap van de erkenner.
Spijt van erkenning
Dat klinkt allemaal mooi, maar het kan gebeuren dat erkennen uiteindelijk niet de gewenste gevolgen had. De eerste situatie gaat over een man (de erkenner) die achteraf niet de biologische vader van het kind bleek te zijn. Hij wilde de erkenning ongedaan maken, mede omdat de relatie met de moeder inmiddels was geëindigd. Ten tijde van de erkenning dacht hij dat hij de vader van het kind was, maar volgens hem heeft de moeder hem erin geluisd: hij is een goede kinderoppas geweest en mag nu kinderalimentatie betalen.
Te laat
Helaas heeft hij geen juridisch advies ingewonnen toen hij erachter kwam dat hij niet de biologische vader was. Vier jaar nadat het bedrog (of dwaling) hem bekend werd, zijn de man en de vrouw uit elkaar gegaan. Maar de wet zegt dat het verzoek van de vader tot vernietiging van de erkenning moet plaatsvinden binnen één jaar nadat hij het bedrog heeft ontdekt. Dus toen was het te laat.
Italiaan geworden
In de tweede casus was de biologische vader nooit in beeld. Toen het kind – inmiddels een man van 55 jaar, laten we hem Jan noemen – twee jaar werd, was zijn moeder in verwachting van haar tweede kind. De vader van dit kind was een Italiaan, die trouwde met de moeder van Jan. Jan werd door de stiefvader erkend en kreeg niet alleen zijn achternaam, maar ook zijn nationaliteit. Jan was Italiaan geworden!
Hij werd echter niet in het gezin opgevoed, maar door zijn Nederlandse oma en sprak – in tegenstelling tot zijn broers en zussen, feitelijk halfbroers en -zussen – dus nagenoeg geen woord Italiaans. Zijn paspoort moest hij niet aanvragen of verlengen bij de gemeente waar hij woonde, maar via het Italiaanse consulaat waar alleen Italiaans werd gesproken. U kunt zich voorstellen dat dit niet erg praktisch was.
mr. drs. P.B. (Bart) Riteco
Meer vragen over familierecht? Neem contact op met ons kantoor voor een vrijblijvend gesprek.
